Gözlerimi yeni yeni açıyorum, günlerdir ağır ateşliydim annemin karnına yakın yerde uyudum. Sadece bir kardeşim var yanımda, Bir sürü bebektik diye hatırlıyorum oysa. Off gözlerim çok acıyor, ne kadar çok ses var burada, her yerde havlama sesi, burada hasta yatıyor yahu! Biraz doğrulmaya çalışıyorum, bacaklarım bedenime göre çok zayıf sanırım hep düşüyorum. Her şeyi hatırlamaya çalışıyorum ama hatırladığım tek şey kemiklerimin ağrıması.
Annemin gözlerine bakıyorum, çok yorgun, çok bitkin düşmüş. Hah tamam şimdi şimdi hayal meyal her şey belirdi zihnimde. Çiftlik gibi bir yerdeyiz, dar bir alanımız var burada sadece annem ben ve kardeşim kalıyoruz. Annem zorlu bir doğum yapmıştı ve hiçbirimiz yaşayamayacak gibiydik. Evet ya, başımda ölmemi beklediler ama ben yaşadım. Etrafımda dolanan kardeşime bakılırsa sadece ikimiz hayatta kaldık.
Sağ gözüm o kadar acıyor ki onun hareketlerini takip edemiyorum, ne kadar güzel bir kardeşim var, kıpır kıpır neşeli ve çok güzel. Bembeyaz tüyleri var, yanımıza gelen herkes onu seviyor, benim uyandığımı fark etmediler daha. Gözlerimin acısı bir geçse kendimi göstereceğim ama içine bir şey batırmışlar sanki.
Kardeşim yanıma geliyor, beni öpüyor, patisiyle kafamı seviyor. Anneme bakıyoruz beraber bizi sevmeye dermanı bile yok gibi, kardeşimle yanına gidiyoruz ve oyun oynamaya başlıyoruz.
Ben hastayken olanları anlatıyor, bütün kardeşlerimiz ölü doğmuş, bir tek ikimiz kalmışız, benden de her umudu kestiklerinde nefes alışımı duyunca vazgeçmişler beni uyutmaktan. Hep benim başımda beklemiş, beni ısıtmış, sarılmış, öpmüş. Aynı anda doğmuşuz ama o benden daha tecrübeli hayatla ilgili, bana nereye tuvaletimi yapacağımı gösterdi, tüylerimi nasıl yalayacağımı da.
İki gün boyunca birbirimizden hiç ayrılmadık, sanırım benim iyileşmem annem için de iyi oldu o da artık daha iyi gibi geliyor bana...
Sonra bir gün adamın biri geldi, köpek hislerim adamın göt kafalının teki olduğunu söylüyor açıkçası ama nasıl hırlamam gerektiğini bilmiyorum. Kardeşimi eline aldı, her tarafını inceledi, elinden kaçmak için çırpındı ama adam o kadar güçlüydüki beceremedi. Yanında getirdiği kafese koydu onu. Sonra bize bakan adamlar beni gösterdi, eğildi bana baktı ve "Kör bu köpek kimse almaz bunu" diyip arkasını döndü. Kardeşim kafesin içinde kaldı, ben dışında.
Sonra gitti... Giderken çok ağladı, patilerini tellere vurdu, annem sesini duysun istedi, kafesi açmak istedi, benden onu kurtarmamı bekledi. Ama ben hiçbir şey yapamadım, havlayamadım bile, sesim hiç çıkmadı, onu o kadar az görüyordum ki, ona doğru her koşmam da tekme yiyordum. Bir iki üç derken bir süre sonra acı hissetmemeye başladım, artık onu kurtarabileceğime inanmıştım ki yüzüme bir tane daha tekme attı o adam uyandığımda kardeşim yoktu....
Geceler boyu o kadar çok ağladım ki tekmelenmekten olan acılarımı unuttum. Kardeşimi istiyordum ben, belki getirirler zannediyordum. Diğer kafeslerde olan köpeklerden duydum, onu ve bir çok bebek köpekleri pet shoplara götürüyorlarmış. 'Aile bulmaları için, gitmesi daha iyi, ona ağlayacağına sen kendine ağla' dediler. Annemiz buradayken başka aileye ne ihtiyacımız varmış bizim diye coşacaktım ama yorgunluktan uyuyakaldım.
Uyandığımda kafeste yalnızdım, annem yoktu yan tarafta olan labradora sordum annemi, uyutmaya götürmüşler, sanırım çok ağladığım için rahatsız oldu ve başka yerde yatmaya karar verdi. Hep benim yüzümden oldu işte, bekledim akşama kadar, yemek yemedim ona ayırdım çünkü çok hastaydı.
Su az içtim geldiğinde içer diye çünkü çok az su vardı, oyun az oynadım gelirse uyumuş olurum onunla oynayamam dedim. Bekledim, bekledim, bekledim...
Sonra uyutulmaya gitmenin ne demek olduğunu öğrendim....
